دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند               واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند                     باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی          آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آینه وصف جمال                 که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب          مستحق بودم و این​ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد               که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می​ریزد            اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادن

همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود                  که ز بند غم ایام نجاتم دادند

 روز هجران و شب فرقت یار آخر شد                   زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

آن همه ناز و تنعم که خزان می​فرمود                  عاقبت در قدم باد بهار آخر شد

شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل                   نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد

صبح امید که بد معتکف پرده غیب                      گو برون آی که کار شب تار آخر شد

آن پریشانی شب​های دراز و غم دل                    همه در سایه گیسوی نگار آخر شد

باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز                        قصه غصه که در دولت یار آخر شد

ساقیا لطف نمودی قدحت پرمی باد                    که به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد

در شمار ار چه نیاورد کسی حافظ را                   شکر کان محنت بی​حد و شمار آخر شد

آمدی جانم به قربانت...


آمدی جانــــــــم به قربــــانت ولی حــالا چرا؟

بی‌وفا حـــــالا که من افتـــــاده‌ام از پــا چرا؟



نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمــــــدی

سنگدل این زودتـــر می‌خواستی حـــالا چرا؟



عمر ما را مهلت امـــروز و فردای تو نیست

من که یک امروز مهمـــــان توام فردا چرا؟



نازنینا مـــــا به نـــــــــاز تو جـــوانی داده‌ایم

دیگر اکنون با جوانــــــان ناز کن با ما چرا؟



وه که با این عمــــــــــرهای کوته بی اعتبار

این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا؟



شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود

ای لب شیرین جــــــــواب تلخ سر بالا چرا؟



ای شب هجران که یکدم در تو چشم من نخفت

اینقدر با بخت خـــــــــواب آلود من لالا چرا؟



آسمان چون جمع مشتاقان پـــریشان می‌کند

در شگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیــــــــا چرا؟



در خـــــــــزان هجر گل، ای بلبل طبع حزین

خامشی شرط وفـــــــاداری بود غوغا چرا؟



شهریارا بی‌حبیب خود نمی‌کـــــــــردی سفر

این سفر راه قیــــــــامت می‌روی تنها چرا؟