پیش ازین بر رفتگان افسوس می خوردند خلق

می خورند افسوس درایام ما بر زندگان

هر دم از عمر می رود نفسی                                   چون نگه می کنم نمانده بسی

ای که پنجاه رفت و در خوابی                                  مگر این پنج روزه دریابی

خجل آنکس که رفت و کار نساخت                            کوس رحلت زدند و بار نساخت

خواب نوشین بامداد رحیل                                      باز دارد پیاده را ز سبیل

هر که آمد عمارتی نو ساخت                                  رفت و منزل به دیگری پرداخت

وان دگر پخت همچنین هوسی                                  وین عمارت بسر نبرد کسی

یار ناپایدار دوست مدار                                          دوستی را نشاید این غدّار

نیک و بد چون همی بباید مرد                                 خنک آنکس که گوی نیکی برد

برگ عیشی به گور خویش فرست                             کس نیارد ز پس تو پیش فرست

عمر برفست و آفتاب تموز                                     اندکی مانده خواجه غرّه هنوز

ای تهی دست رفته در بازار                                    ترسمت پر نیاوری دستار

هر که مزروع خود بخورد به خوید                             وقت خرمنش خوشه باید چید

در دلـــــــم بــــــــود كه آدم شوم؛ امّا نشدم                   بــــى‏خبر از همه عالم شوم؛ امّا نشدم

بـــــــر درِ پيــــــرِ خــــــرابــــات نهم روى نياز           تا بــه اين طايفه محرم شوم؛ امّا نشدم

هجرت از خويش كنم، خانه به محبوب دهم                تا بـــه اسمـــــاء معلّم شوم؛ امّا نشدم

 از كف دوست بنوشم همه شب باده عشق                  رستــــه از كوثر و زمزم شوم؛ امّا نشدم

فــــــــــارغ از خـويشتن و واله رخسار حبيب             همچنــــان روح مجسم شوم؛ امّا نشدم

سر و پا گوش شوم، پاى به سر هوش شوم                كـــــز دَم گرم تو مُلهَم شوم؛ امّا نشدم

از صفــــــا راه بيابــــــم به ســــــــوى دار فنا             در وفــــا يــــــار مسلّم شوم؛ امّا نشدم

خواستم بر كنم از كعبه دل، هر چه بت است              تــــا بــــرِ دوست مكرّم شوم؛ امّا نشدم

آرزوهــــا همـــــه در گور شد اى نفس خبيث            در دلــــم بــــود كـه آدم شوم؛ امّا نشدم