خنده رسوا می نماید پسته ی بی مغز را

چون نداری مایه از لاف سخن خاموش باش

چندين چراغ دارد وبيراهه مي رود    بگذار تا بيفتد و بيند جزاي خويش

به سيه دل چه سود خواندن وعظ      نرود ميخ آهنين در سنگ

گرمی هر انجمن از نام اوست                                تشنه عشاق جهان از جام اوست

طالب خون بتول اطهر است                                     اوامید دودمان حیدر است

کسی نمی داند کنون آن با وفا                                در کجا ی این جهان بگرفته جا

در نجف یا کاظمین و سامرا                                     یا کنار قبر شاه کربلا 

یابود زائربه قبر فاطمه                                            نام زهرا را نماید زمزمه

یادگار وارث احمد بود                                             ناظراعمال خوب وبد بود

گر شود مهدی زتو آزرده دل                                     می  شوی پیش خدای خود خجل

گر شوی تو تابع نفس بدی                                      پاگذاری درره اهریمنی  

غرق دریای جهالت می  شوی                                  از امام خود خجالت می  شوی

گر به جا آری نمازوروزه را                                         طی نمایی دنیه ی ده روز را

آن زمان سودت دهداین انتظار                                    روز رستاخیز باشی رستگار

توخجسته دوستدار حیدری                                       تابع امر ولی داوری 

از گناه وازخط دوری نما                                            بعدگو مهدی بیا مهدی بیا    

درنیابد حال پخته هیچ خام      پس سخن کوتاه باید والسلام