به تو دلبستم وغیر توکسی نیست مرا   جزتوای جان جهان دادرسی نیست مرا 

عاشق روی توام ای گل بی مثل ومثال   به خداغیر توهرگز هوسی نیست مرا 

امام خمینی

وصال اوزعمرجاودان به                           خداوندا مرا آن ده که آن به

به داغ بندگی مردن براین در                     به جان اوکه از ملک جهان به

دلا دائم گدای کوی اوباش                        به حکم آنکه دولت جاودان به

جوانا سرمتاب ازپند پیران                         که رای پیر ازبخت جوان به

چیزی از راه نماندست چرابرگردیم         آخر راه همین جاست بیاتابرویم

فرصتی هست اگرباز دراین آمد ورفت        درهمین امشب وفرداست بیا تابرویم

عاشق شو ورنه روزی کار جهان سرآید     ناخوانده نقش مقصود در کارگاه هستی

روزها فکر من این است و همه شب سخنم                   که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود                                  به کجا میروم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب وز چه سبب ساخت مرا                یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم

آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم                      رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک                                 چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

کیست آن گوش که او می شنود آوازم                          یا کدام است سخن می کند اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد                      یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی                               یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد                                به یکی عربده مستانه به هم درشکنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم                        آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم

تو مپندار که من شعر به خود می گویم        تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم