پیش ازین بر رفتگان افسوس می خوردند خلق

می خورند افسوس درایام ما بر زندگان

هر دم از عمر می رود نفسی                                   چون نگه می کنم نمانده بسی

ای که پنجاه رفت و در خوابی                                  مگر این پنج روزه دریابی

خجل آنکس که رفت و کار نساخت                            کوس رحلت زدند و بار نساخت

خواب نوشین بامداد رحیل                                      باز دارد پیاده را ز سبیل

هر که آمد عمارتی نو ساخت                                  رفت و منزل به دیگری پرداخت

وان دگر پخت همچنین هوسی                                  وین عمارت بسر نبرد کسی

یار ناپایدار دوست مدار                                          دوستی را نشاید این غدّار

نیک و بد چون همی بباید مرد                                 خنک آنکس که گوی نیکی برد

برگ عیشی به گور خویش فرست                             کس نیارد ز پس تو پیش فرست

عمر برفست و آفتاب تموز                                     اندکی مانده خواجه غرّه هنوز

ای تهی دست رفته در بازار                                    ترسمت پر نیاوری دستار

هر که مزروع خود بخورد به خوید                             وقت خرمنش خوشه باید چید

 پيري و جواني چو شب و روز بيايد      ما شب شد و روز آمد و بيدار نگشتيم

هر كه خوابگه زد و مشتي خاك است       گو چه حاصل كه بر افلاك كشي ايوان را

كاروان رفت و تو در خواب و بيابان در پيش   كي روي ره زه كه پرسي چه كني چون باشي

نه مسجود ملائك گوهر توست                     نه تاجي از خلافت بر سر توست

غافل كند از كوتهي عمر شكايت              شب در نظر مردم بيدار بلند است

افسوس كه عمري پي اغيار دويديم             از يار بمانديم و به مقصد نرسيديم

سرمايه ز كف رفت و تجارت ننموديم         جز حسرت و اندوه متاعي نخريديم