هر دم از عمر می رود نفسی                                   چون نگه می کنم نمانده بسی

ای که پنجاه رفت و در خوابی                                  مگر این پنج روزه دریابی

خجل آنکس که رفت و کار نساخت                            کوس رحلت زدند و بار نساخت

خواب نوشین بامداد رحیل                                      باز دارد پیاده را ز سبیل

هر که آمد عمارتی نو ساخت                                  رفت و منزل به دیگری پرداخت

وان دگر پخت همچنین هوسی                                  وین عمارت بسر نبرد کسی

یار ناپایدار دوست مدار                                          دوستی را نشاید این غدّار

نیک و بد چون همی بباید مرد                                 خنک آنکس که گوی نیکی برد

برگ عیشی به گور خویش فرست                             کس نیارد ز پس تو پیش فرست

عمر برفست و آفتاب تموز                                     اندکی مانده خواجه غرّه هنوز

ای تهی دست رفته در بازار                                    ترسمت پر نیاوری دستار

هر که مزروع خود بخورد به خوید                             وقت خرمنش خوشه باید چید

چندين چراغ دارد وبيراهه مي رود    بگذار تا بيفتد و بيند جزاي خويش

چو دائم تا ابد هستي خليفه         ز لطف توست عالم پر لطيفه

آسمان بار امانت نتواست كشيد        قرعه فال به نام من ديوانه زدند

من ملك بودم و فردوس برين جايم بود    آدم آورد در اين دير خراباتم كرد

اي برادر تو همه انديشه اي         مابقي تو استخوان و ريشه اي

 پيري و جواني چو شب و روز بيايد      ما شب شد و روز آمد و بيدار نگشتيم