روزها فکر من این است و همه شب سخنم                   که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود                                  به کجا میروم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب وز چه سبب ساخت مرا                یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم

آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم                      رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک                                 چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

کیست آن گوش که او می شنود آوازم                          یا کدام است سخن می کند اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد                      یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی                               یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد                                به یکی عربده مستانه به هم درشکنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم                        آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم

تو مپندار که من شعر به خود می گویم        تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

هر دم از عمر می رود نفسی                                   چون نگه می کنم نمانده بسی

ای که پنجاه رفت و در خوابی                                  مگر این پنج روزه دریابی

خجل آنکس که رفت و کار نساخت                            کوس رحلت زدند و بار نساخت

خواب نوشین بامداد رحیل                                      باز دارد پیاده را ز سبیل

هر که آمد عمارتی نو ساخت                                  رفت و منزل به دیگری پرداخت

وان دگر پخت همچنین هوسی                                  وین عمارت بسر نبرد کسی

یار ناپایدار دوست مدار                                          دوستی را نشاید این غدّار

نیک و بد چون همی بباید مرد                                 خنک آنکس که گوی نیکی برد

برگ عیشی به گور خویش فرست                             کس نیارد ز پس تو پیش فرست

عمر برفست و آفتاب تموز                                     اندکی مانده خواجه غرّه هنوز

ای تهی دست رفته در بازار                                    ترسمت پر نیاوری دستار

هر که مزروع خود بخورد به خوید                             وقت خرمنش خوشه باید چید

 پيري و جواني چو شب و روز بيايد      ما شب شد و روز آمد و بيدار نگشتيم

هر كه خوابگه زد و مشتي خاك است       گو چه حاصل كه بر افلاك كشي ايوان را

كاروان رفت و تو در خواب و بيابان در پيش   كي روي ره زه كه پرسي چه كني چون باشي

نه مسجود ملائك گوهر توست                     نه تاجي از خلافت بر سر توست

غافل كند از كوتهي عمر شكايت              شب در نظر مردم بيدار بلند است

گنجشگ بين كه صحبت شاهينش آرزوست  بيچاره بر هلاكت خويش است عجول