وصال اوزعمرجاودان به                           خداوندا مرا آن ده که آن به

به داغ بندگی مردن براین در                     به جان اوکه از ملک جهان به

دلا دائم گدای کوی اوباش                        به حکم آنکه دولت جاودان به

جوانا سرمتاب ازپند پیران                         که رای پیر ازبخت جوان به

روزها فکر من این است و همه شب سخنم                   که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود                                  به کجا میروم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب وز چه سبب ساخت مرا                یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم

آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم                      رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک                                 چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

کیست آن گوش که او می شنود آوازم                          یا کدام است سخن می کند اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد                      یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی                               یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد                                به یکی عربده مستانه به هم درشکنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم                        آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم

تو مپندار که من شعر به خود می گویم        تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

همه دردها از تو وخود نبینی                       همه نسخه ها در تووخود نخوانی 

 تویک لفظی اما طلسم عجایب                   دریغا که معنای خود راندانی

در این ذره بنهفته کیهان اعظم                    چودر سیم  تارمغنی ،اغانی

تویی آن کتاب صورتی که در وی                  نبشته همه رازهای نهانی

به گنجینه آفرینش بیند یش                      کدام دست گنجی بدین شایگانی

زمین و زمان برون از توحاشا                       توجان جهان هستی وجاودانی

توانسان و خود خدا در تومخفی                   ملک در تومحو وفلک در توفانی

اي برادر تو همه انديشه اي         مابقي تو استخوان و ريشه اي

هر كه خوابگه زد و مشتي خاك است       گو چه حاصل كه بر افلاك كشي ايوان را

كاروان رفت و تو در خواب و بيابان در پيش   كي روي ره زه كه پرسي چه كني چون باشي

نه مسجود ملائك گوهر توست                     نه تاجي از خلافت بر سر توست

غافل كند از كوتهي عمر شكايت              شب در نظر مردم بيدار بلند است