آن لحظه كه دادي به ره دوست سرت      بردي ز ميان دشمن بيدادگرت (را)

 اي طایر قدسي كه جهان زير پرت          با آنكه شكسته اند همه بال و پرت (را)

طاعت آن نيست كه بر خاك نهي پيشاني      صدق پيش آركه اخلاص به پيشاني نيست

ازعلی آموزاخلاص عمل                                 شیرحق رادان منزه ازدغل

درغزابرپهلوانی دست یافت                               زودشمشیری برآوردوشتافت

اوخدو انداخت برروی علی                               افتخارهرنبی وهروصی

اوخدو انداخت بررویی که ماه                            سجده آردپیش اودرسجده گاه

درزمان انداخت شمشیرآن علی                          کرد او اندر غزایش کاهلی

گشت حیران آن مبارز زین عمل                         وزنمودن عفو ورحم بی محل

گفت:برمن تیغ تیز افراشتی                               ازچه افکندی مرابگذاشتی؟

آن چه دیدی بهتر از پیکارمن                            تاشدی تو سست دراشکارمن؟

آن چه دیدی که چنین خشمت نشست                     تاچنین برقی نمود و بازجست؟

آن چه دیدی برترازکون ومکان                          که به ازجان بودوبخشیدیم جان؟

درشجاعت شیر ربانیستی                                  درمروت خودکه داندکیستی

رازبگشا ای علی مرتضی                                ای پس ازسوءالقضاحسن القضا

گفت:من تیغ ازپی حق می زنم                               بنده ی حقم نه مامورتنم

شیرحقم نیستم شیرهوا                                       فعل من بردین من باشدگوا

که نی ام کوهم زصبروحلم وداد                            کوه را کی دررباید تندباد؟

آنکه ازبادی رود ازجاخسی است                         زانکه بادناموافق خودبسی است

بادخشم وبادشهوت باد آز                                   برد او راکه نبود اهل نماز

کوهم وهستی من بنیاداوست                               ورشوم چون کاه بادم باداوست

جزبه باد او نجنبد میل من                                  نیست جزعشق احدسرخیل من

خشم برشاهان شه وماراغلام                               خشم را من بسته ام زیرلگام

تیغ حلمم گردن خشمم زده است                           خشم حق برمن چورحمت آمده است