گرمی هر انجمن از نام اوست                                تشنه عشاق جهان از جام اوست

طالب خون بتول اطهر است                                     اوامید دودمان حیدر است

کسی نمی داند کنون آن با وفا                                در کجا ی این جهان بگرفته جا

در نجف یا کاظمین و سامرا                                     یا کنار قبر شاه کربلا 

یابود زائربه قبر فاطمه                                            نام زهرا را نماید زمزمه

یادگار وارث احمد بود                                             ناظراعمال خوب وبد بود

گر شود مهدی زتو آزرده دل                                     می  شوی پیش خدای خود خجل

گر شوی تو تابع نفس بدی                                      پاگذاری درره اهریمنی  

غرق دریای جهالت می  شوی                                  از امام خود خجالت می  شوی

گر به جا آری نمازوروزه را                                         طی نمایی دنیه ی ده روز را

آن زمان سودت دهداین انتظار                                    روز رستاخیز باشی رستگار

توخجسته دوستدار حیدری                                       تابع امر ولی داوری 

از گناه وازخط دوری نما                                            بعدگو مهدی بیا مهدی بیا    

مهدی به هرچشم  نبی نوربصر                                        روح زهرا حجت ثانی عشر

آسمان حسن را مهرمنیر                                                 از فروغش ماه گردون منیر

پرتوافکن بر شموس کائنات                                             زنده از نفسش  نفوس کائنات

نظم عرش وفرش بابودوی است                                       روزی  هر نفس ازجود وی است

گفت پیغمبر به آوازرسا                                                  باشد این معنی زفیض کبریا

باوجود حجت حق خدا                                                    می شود هستی این عالم فنا

آخرین حجت زسوی کردگار                                            خود توهستی مهدیاصاحب وقار

چرخ عالم باوجودش برقرار                                             بهردیدارش جهان درانتظار

اوبود آیینه ی وجه خدا                                                    جای دارد دردل اهل ولا

وارث عهدامات مهدی نیکوسرشت                               یوسف زیبای  زهرا زینت افزای بهشت

قائم آل عبایی عاشق روی توام                                    گرگنهکارم گدا وسائل کوی توام

نیست گر درمن لیاقت ای مسیحای زمان                        تاببینم صورت زیبای آن فخر جهان

روز و شب شوق وصالت رابه سر می پرورم                     غیر فکر تونباشد فکر دیگر در سرم

از فراغت یوسف زهرا شدم خونین جگر                         با خیال توکنم یا سیدی شب راسحر

شیعیانت از جفا و حق کشی ها خسته اند                 چشم در ره بهر دیدار شما بنشسته اند

من نمی دانم کجایی ای امیر عالمین                            در بقیع یا درنجف یا زائر قبر حسین

مقدم توباغ هستی راگلستان می کند                          مشکلات شیعیان راسهل و آسان  میکند

دیده گریان وگدایند سید خجسته هرزمان                      کی می آیدای خدا آن مصلح کل جهان

اگر پای دردامن آری چوکوه                           سرت زاسمان بگذرد درشکوه

زبان درکش ای مردبسیاردان                           که فرداقلم نیست بربی زبان

صدف وارگوهرشناسان راز                            دهان جزبه لوءلوء نکردندباز

فراوان سخن باشدآکنده گوش                        نصیحت نگیردمگردرخموش

چوخواهی که گویی نفس برنفس                      نخواهی شنیدن مگرگفت کس

نبایدسخن گفت ناساخته                                نشاید بریدن نینداخته

تامل کنان درخطا وصواب                                به ازژاژخایان حاضرجواب

کمال است درنفس انسان سخن                     توخودرابه گفتارناقص مکن

کم آوازهرگزنبینی خجل                                 جوی مشک بهترکه یک توده گل

حذرکن زنادان ده مرده گوی                           چودانا یکی گوی وپرورده گوی

صدانداختی تیروهرصدخطاست                       اگرهوشمندی یک انداز وراست

چراگویدآن چیزدرخفیه مرد                             که گرفاش گرددشود روی زرد

مکن پشت دیوارغیبت کسی                          بود کز پسش گوش دارد کسی

درون دلت شهربند ست راز                            نگر،تا نبیند درشهر،باز

همه روزروزه بودن همه شب نمازکردن                 همه ساله حج نمودن سفرحجازکردن

به مدینه تابه کعبه سروپا برهنه رفتن                      دولب ازبرای لبیک به وظیفه بازکردن

به مساجدومعابد همه اعتکاف جستن                        زملاهی ومناهی همه احترازکردن

شب جمعه ها نخفتن به خدای راز گفتن                    زوجودبی نیازش طلب نیازکردن

به خدا هیچ کس رازثمر آنقدرنباشد                             که به روی ناامیدی دربسته بازکردن

                       شیخ بهائی                        

ای دل! آن دم که خراب از مِیِ گلگون باشی        بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی

در مقامی که صدارت به فقیران بخشند              چَشم دارم که به جاه از همه افزون باشی

در رهِ منزلِ لیلی که خطرهاست در آن                شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

نقطه عشق نمودم به تو، هان! سهو مکن!          ور نه چون بنگری از دایره بیرون باشی

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش            کِی روی؟ ره ز که پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟

تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای                   ور خود از تخمه جمشید و فریدون باشی

ساغری نوش کن و جرعه بر افلاک فِشان           چند و چند از غم ایام جگرخون باشی؟

حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر این است         هیچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشی

ای ساربان آهسته رو کارام جانم می رود             وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود

من مانده‌ام مهجور از او بیچاره ورنجورازاو                گویی که نیشی دورازاو در استخوانم می‌رود

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون          پنهان نمی‌ماند که خون بر آستانم می‌رود

محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان              کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود

او می‌رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان           دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می‌رود

برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم            چون مجمری پرآتشم کز سر دخانم می‌رود

با آن همه بیداد او وین عهد بی‌بنیاد او                     در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می‌رود

بازآی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین                 کاشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می‌رود

شب تا سحر می‌نغنوم و اندرز کس می‌نشنوم             وین ره نه قاصد می‌روم کز کف عنانم می‌رود

گفتم بگریم تا ابل چون خر فروماند به گل                    وین نیز نتوانم که دل با کاروانم می‌رود

صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من                     گر چه نباشد کار من هم کار از آنم می‌رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن                   من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم                            بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

 به وقت صبح قیامت که سرزخاک برآورم                            به گفتگوی توخیزم به جستجوی تو باشم 

 به مجمعی که در آیند شاهدان دو عالم                            نظر به سوی تودارم غلام روی تو باشم

 حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم                                جمال حور نجویم دوان بسوی توباشم  

  به خوابگه عدم گر هزار سال بخسبم                             به خواب عافیت آن گه به موی توباشم      

می بهشت ننوشم زجام ساقی رضوان                           مرابه باده چه حاجت که مست روی توباشم

هزاربادیه سهل است باوجودتورفتن                                 اگرخلاف کنم سعدیا به سوی توباشم

هر نفس آواز عشق می​رسد از چپ و راست              ما به فلک می​رویم عزم تماشا که راست

ما به فلک بوده​ایم یار ملک بوده​ایم                           باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست

خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم                         زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست

گوهر پاک از کجا عالم خاک از کجا                          بر چه فرود آمدیت بار کنید این چه جاست

 بخت جوان یار ما دادن جان کار ما                          قافله سالار ما فخر جهان مصطفاست

از مه او مه شکافت دیدن او برنتافت                       ماه چنان بخت یافت او که کمینه گداست

در دل ما در نگر هر دم شقّ القمر                             کز نظر آن نظر چشم تو آنسو چراست؟

خلق چو مرغابیان زاده ز دریای جان                         کی کند این جا مقام مرغ کز آن بحر خاست

بلكه بدريا دريم جمله در او حاضريم                           ور نه ز دريای دل موج پياپی چراست

آمد موج الست کشتی قالب ببست                         باز چو کشتی شکست نوبت وصل و لقاست

ازعلی آموزاخلاص عمل                                 شیرحق رادان منزه ازدغل

درغزابرپهلوانی دست یافت                               زودشمشیری برآوردوشتافت

اوخدو انداخت برروی علی                               افتخارهرنبی وهروصی

اوخدو انداخت بررویی که ماه                            سجده آردپیش اودرسجده گاه

درزمان انداخت شمشیرآن علی                          کرد او اندر غزایش کاهلی

گشت حیران آن مبارز زین عمل                         وزنمودن عفو ورحم بی محل

گفت:برمن تیغ تیز افراشتی                               ازچه افکندی مرابگذاشتی؟

آن چه دیدی بهتر از پیکارمن                            تاشدی تو سست دراشکارمن؟

آن چه دیدی که چنین خشمت نشست                     تاچنین برقی نمود و بازجست؟

آن چه دیدی برترازکون ومکان                          که به ازجان بودوبخشیدیم جان؟

درشجاعت شیر ربانیستی                                  درمروت خودکه داندکیستی

رازبگشا ای علی مرتضی                                ای پس ازسوءالقضاحسن القضا

گفت:من تیغ ازپی حق می زنم                               بنده ی حقم نه مامورتنم

شیرحقم نیستم شیرهوا                                       فعل من بردین من باشدگوا

که نی ام کوهم زصبروحلم وداد                            کوه را کی دررباید تندباد؟

آنکه ازبادی رود ازجاخسی است                         زانکه بادناموافق خودبسی است

بادخشم وبادشهوت باد آز                                   برد او راکه نبود اهل نماز

کوهم وهستی من بنیاداوست                               ورشوم چون کاه بادم باداوست

جزبه باد او نجنبد میل من                                  نیست جزعشق احدسرخیل من

خشم برشاهان شه وماراغلام                               خشم را من بسته ام زیرلگام

تیغ حلمم گردن خشمم زده است                           خشم حق برمن چورحمت آمده است