صورت نبست سينه ي ما از كسي     آئينه هر چه ديد فراموش مي كند

مباش در پي آزار و هر چه خواهي كن 

كه در طريقت ما غير از اين گناهي نيست

عاشق كه شد كه يار به حالش نظر نكرد؟    اي خواجه درد نيست وگرنه طبيب هست

خلق را تقليدشان بر باد داد                     اي دو صد لعنت بر اين تقليد باد

بنده خويشتنم خوان كه به شاهي برسد

مگسي را كه تو پرواز دهي شاهين است

خانه از پاي بست ويران است     خواجه در بند نقش حيران است

دنيا نيرزد آنكه پريشان كني دلي       زنهار بد مكن كه نكردست عاقلي

مرنجان دلم راکه این مرغ وحشی     زبامی که برخاست مشکل نشیند

من و هر كس كه در روي زمينيم        فداي خاك پاي مولا علي ايم

من رشته محبت تو پاره مي كنم         شايد گره خورد به تو نزديكتر شوم

آب کم جو تشنگی آوربه دست                            تا بجوشد آبت از بالا و پست

هر که جویاشد بیاید عاقیت                                 ما یه ایش درد است و اصل مرحمت

رحمتم موقوف آن خوش گریه هاست                     چون گرست ازبحر رحمت موج خاست

تا نگرید کودک نازک گلو                                     کی روان گردد زپستان شیراو

هر که او بیداتر پردردتر                                      هر که او آگاهتر رخ زرد تر

پیش حق یک ناله از روی نیاز                              به که عمری بی نیاز اندر نماز

چون خدا خواهد که مان یاری کند                       میل ما راجانب زاری کند

ای خدا زاری زتو مرهم زتو                                 هم دعا از تواجابت هم زتو