من بي تو دمي قرار نتوانم كرد               احسان تو را شمار نتوانم كرد

گر بر سر من زبان شود هر مويي            يك شكر تو از هزار نتوانم كرد

از قدم تا فرق نعمتهاي اوست         عرضه ده بر خويشتن نعمتهاي دوست

تا ببيني از كه دور افتاده اي            در جدايي بس صبور افتاده اي

يا رب چه بود عاقبت ناطلبيدن           دنيا طلبيديم و به جايي نرسيديم

كار امروز را به فردا مگذار زنهار       چون كه فردا رسد نوبت كار ديگريست

دست طمع پيش ديگران كرده اي دراز        پل بسته اي كه بگذري از آبروي خويش

از بهر فراگرفتن هر چيزي             تمرين زياد بهترين استاد است

ميان دو كس جنگ چون آتش است            سخن چين بدبخت هيزم كش است

اميد است كه روي ملال در نكشم       از اين سبب كه گلستان نه جاي دلتنگي است

رفتني مي رود و آمدني مي آيد      شدني مي شود و غصه به ما مي ماند

اگرغم راچوآتش دودبودی             جهان تاریک بودجاودانه

دراین گیتی سراسرگربگردی         خردمندی نیابی شادمانه

ندارد درمادرمان دریغا                بماندم بی سر وسامان دریغا(عطار)

ازآمدنم نبودگردون راسود           وزرفتن من جاه وجلالش نفزود (خیام)

درغم ماروزها بی گاه شد           روزها باسوزها همراه شد

 تا رشته زندگي به كف مي باشد       اقبال تو در برج شرف مي باشد

عمر تو بود صدف در اين بحر وجود       در صف عمر هدف مي باشد

زاد فرداي خود امروز از اين جا بردار    اين نه راهي ايست كه هر روز توان آمد و رفت

گنجشگ بين كه صحبت شاهينش آرزوست  بيچاره بر هلاكت خويش است عجول