هر كه خوابگه زد و مشتي خاك است       گو چه حاصل كه بر افلاك كشي ايوان را

كاروان رفت و تو در خواب و بيابان در پيش   كي روي ره زه كه پرسي چه كني چون باشي

نه مسجود ملائك گوهر توست                     نه تاجي از خلافت بر سر توست

غافل كند از كوتهي عمر شكايت              شب در نظر مردم بيدار بلند است

به هوس كار نيايد به تمنا نشود                  كاندر اين ره بسي خون جگر بايد خورد

اندر اين ره مي خروش و مي خراش       تادم رفتن دمي غافل مباش

موانع تا نگرداني ز خود دور        درون خانه دل نايدت نور

نيست در لوح دلم جز الف قامت يار         چه كنم حرف دگر ياد ندارم ز استاد

هرگز نميرد آنكه دلش زنده شد به عشق       ثبت است بر جريده عالم دوام ما